Fobiyus berbatyus

Fobim var benim..

Bayağı ileri seviyede..

Mevsim yaza döndümü hortlayanından..

Havalar acık ısındımı beynimin derinliklerinden açığa çıkan..

Kimi zaman yok yere havalara zıplatan..

Korkudan dilimi tutturan..

Bahsi geçince bile tüylerimi diken diken yapan..

Karafatma/Hamam böceği/Kakalak..her ne zıkkım ise adı..

Antalya'da rehberlik yaptığım dönemlerde "uçan" ı ile karşılaşınca iyice cozutan..

"Evlilik sonrası sevgili evimiz" in, eski bir bina ve teraslı olmasından mütevellit, "arada bir" bu zıkkımdan barındırdığı gerçeğiyle karşılaştığımda ise tavan yapan bir fobi bu..

İş yerimin bahçe içinde olması ve yapının 1939 inşaası olmasını ise boşverelim..

Hep de bana mı görünür kardeşim? Hep benim mi karşıma çıkar bu zıkkım?

Geçen sene yöneticiyi taciz ederek yaptırdığım ilaçlama sonrası yaz daha sakin geçti..

Ama ben kışı seviyorum, hem sıcak sevmem, hemde soğuk havada pis inlerinde kış uykusuna yatıyo bu zıbarasıcalar..

Hamileyken, koca da iş seyahatindeyken iri bir tanesi ile karşılaşıp, yastığım kolumun altında (neden yastığımı da aldım bilemiyorum) koca göbeğim önümde, ağlaya ağlaya kayınvaldeme gidip koca dönene kadar orda kalmışlığım var..

Loğusa cinneti içerisinde bir gece emzirirken, koluma sürünen sütyen askısını "o" zannedip kolumu boşlayıp, yavcucağın kafasını boşluğa düşürmüşlüğüm var..

Asıl derdime gelince: Bir gün Arda yanımda karşılaşınca ne yapacağım ben? Ona aynı fobiyi aşılamamak için ne halt edeceğim? Kara kara düşünüyorum bu işi ben..

Bu sabah kış bahçesinde büyük bir tezahürat yaptı, şaşkınlık, sevinç nidaları..Arkam dönüktü, gülümseyerek döndüm, "N'oldu??" diye..Garip bir böcek yürüyor, onu görmüş, sevinçle takip ediyor..İlk önce titrer gibi oldum ama baktım ufak, zararsız..Biraz izledik, kadim dostum Banu' nun (*) kızıyla yaptığı geldi aklıma..

"Arda' cım evine yollayalım mı onu?" dedim..

Kafa salladı evet anlamında..Elime geçen bir kağıt parçasını altına doğru tuttum, böcük üzerine yerleşti ve törenle, el sallayarak kendisini balkondan evine doğru "sıpıttık"..

Aynı şeyi o mendebur ile yapabilmeyi isterdim..evine yollayabilmeyi, oğlumun önünde paralize olmamayı, daha kötüsü ciyak ciyak tiyatro yapmamayı, ona da aynı fobiyi geçirmemeyi..

Ama bırak kağıt üzerine almayı, yaklaşabileceğimi bile sanmıyorum..onu evine yollama fikri dizlerimin bağını bile çözüverdi şu an..

Üzülüyorum bu işe ben...bir çaresi olmalı..

(*) Kısa not: Kadim dost Banu tüm börtü böceği evine yollayıp, kızına örnek olurken ne oldu bir gün biliyor musunuz? Boş bulunup, bir sineği rulo yapılmış bir dergi ile evin duvarına "ÇAAAAT" diye yapıştırdı!! Derin de boş gözlerle annesine bakakaldı, hayatının şokunu geçirdi! :)

Demekki neymiş? Ana boş bulunmazmış! :) Babun öperim cancağızım!!