Zzzzzzzzzzzz!!!

Pek uykum var!
Kız uyudu, ne yapsam delisi oldum..
Internete mi takılsam? Facebook, bloglar, mailler derken çok vakit alıyor,
Biraz bebek gelişimi mi okusam? Eeeh salla, ikinci çocukta kitap mı okunurmuş? :)
Azıcık yatıp uyusam? Annem evde olsa bu seçeneği seçmediğim için fena paylardı beni ama bugün yok kendisi
Ortalık toplasam? Uff..boşver...
Cevapsız aramaları geri arasam? Hiç enerjim yok ama çene çalacak..
En iyisi internet seçeneğini seçeyim, ama sadece 1 saat, kalan 1 saatte de uyurum biraz...(Genelde uyanana kadar kıçım kalkmaz sandalyeden ya neyse!)

2 haftayı devirdik..Aylin kız şimdilik sakin gibi, minnacık, kedi gibi sesler çıkarıyor, mis gibi kokuyor..Unutmuşum bebek hallerini, o kadar garip geliyor ki bazen! Hele o kadar ufak bir şeyin altını temizlemek, üstünü değiştirmek ne zor geldi anlatamam..Alışmışım koca dananın kolunu bacağını hoyratça tutmaya, boğuşmaya, bu narin ve nazenin kızın kolunu bacağını tutmak pek zor geldi..Haa bir de şunu belirteyim kuku temizlemek pek zormuş, gözünü sevdiğimin pipisi!! :)

Arda hatırladığım kadarıyla altının açılmasına bayılırdı, ilk banyosunda nirvanaya ermişti vesaire..Bu kız tam cadı, alt açma bir dert, banyo ayrı dert..Ciyak ciyak! Neyse banyoda daha sakiniz artık ama hele ilk günler nasıl elim ayağıma dolaştı..ter içinde tüm çıtçıtları ters ilikleyerek tamamlıyordum işlemi!! Doğumundan belliydi zaten..Arda'yı ilk göğsüme verdiklerinde susmuş, gözleri bana dikip bakmıştı öylece...Bu cadı kız, doğumhaneyi inletti, yetmedi koridoru yıktı, neyseki odada meme ile sakinleşti, güya doğumhanede hemen emzirecektim, ne mümkün!!

İkinciler bir kenarda kendi kendine büyürmüş derler ya..Kısmen doğruymuş..İnsan ilk "bebek" incinmesin diye 40 takla atıyor..Mesela zavallı Aylin kız meme emerken Arda bir arıza çıkarttığında, memeyi kızın ağzından çekip, anneme şutlayıp Arda' ya koştuğumu ve onunla ilgilendiğimi hatırlıyorum bir gün...Şu an ben de daha iyiyim, daha sakinim, ama ilk günler Arda' yı çok kafama taktım..O yokken gündüzleri fotoğraflarına bakıp ağladım, sürekli kreşi arayıp nasıl olduğunu sordum..Kendisine karşı belli etmemeye çalıştım, sakin ve hep güleryüzlü olmaya çabaladım ama belkide lohusa duygusallığıyla biraz Arda'ya karşı vicdan yaptım..Kimbilir daha ne hallerimiz olacak ama sadece 15 günü değerlendirmek için yazıyorum, son birkaç gündür daha iyiyiz..Sabahları okula gitmeyeceğim serzenişleri şimdilik bitti, akşamları da kız uyuyor olursa o okuldan döndüğünde, yemek faslı da sakin ve mutlu geçiyor...

Arda o kadar birden büyümüş geliyor ki...Hem fiziksel hem de ruhsal olarak..Kız kuş gibi hafif, ardından ellerimin arasında koca bir kazık!! Daha hamileyken koca göbeğime rağmen kucağımda taşıdığım, ayaklarını yiye yiye bitiremediğim minik bebeğim birden gözüme, elime koca bir adam gibi gelmeye başladı..Öte yandan o minicik bebekten, daha dünkü çocuktan anlayış bekler olduk ya, abilik taslamasını bekler olduk ya...Gücüme gidiyor...O daha yarın 3 yaşını bitirecek minicik bir çocuk..Hala altı bezli, 2 yaş kilosunu hiç artıramamış, 13,5 kilo ile yaşına göre % 25 persantilde gezinen, yemek seçen, daha okula gitmeye yeni yeni alışmış, kitaba tipak, sıcağa sıkaç diyen, "what's the weather" şarkısını evde "vattuvedaaa" diye söyleyen, evet sürekli şarkı söyleyen, ilgi bekleyen, "anne beni kucaaama al" diyerek bana sarılıp sırtımı pıtpıtlayan minik bir bebek o daha...Neden ilgiyi paylaşsın ki? Neden bir gün içinde herşeyi bölüşür olsun ki??

Hep diyoruz ya; Çok mu düşünüyoruz? Çok mu irdeliyoruz? Annemler bu kadar vicdan yaptılar mı acaba? İlk 2. yi doğuran ben miyim sanki?...Biliyorum ilerde çok iyi olacak, kardeşli büyümek harika bir şey..ama şu an için zor bir dönem bence..ve hata yapmaktan, yanlış tepkiler vermekten, bilmeden, istemeden de olsa Arda'yı incitmekten korkuyorum...

Uykum da kaçtı...